Met medestudente Renee Ringel ging ik naar het verlaten verkeerspark te Assen om een video te maken en daar later een bijpassend lied aan te koppelen. Het verkeerspark Assen was vroeger een zeer bloeiend park. Het park was geheel gemaakt voor kinderen. Naast de speeltoestelen die men nu nog steeds in Balorig heeft, had het verkeerspark een op schaal gemaakte wereld gemaakt voor kinderen. Het park bedroeg zo haar eigen politiebureau, station en tankstation. Het was de bedoeling dat kinderen d.m.v. pret en vertier educatie ondergingen over het verkeer en diens regels. Kinderen konden in een voor hen gemaakte trap-auto over de straat rijden en uiteindelijk zelfs een diploma halen.
Zelf ben ik vroeger ook naar het park geweest. Het was toen nog een park dat vol zat met leven. Met de jaren kwamen er geldproblemen en was er minder animo van het publiek, wat naar het einde leidde. Ik vind het erg jammer dat een park zoals deze failliet ging, aangezien het anders dan de andere ‘pretparken’ zeer leerzaam is. Daarnaast zorgt het ervoor dat kinderen op zeer jonge leeftijd zich bewust worden van de wereld, spelende wijze.
Het park zelf lag er een beetje somber bij, alles was begroeid. De meeste attracties en speel elementen waren al verkocht aan andere nog wel draaiende parken. Overal rondom heet park zaten gaten in het hek, die door inbrekers gemaakt waren. Het park werd namelijk het doelwit voor inbrekers. Overal waren glazen te zien die kapot waren gemaakt, aangezien het park na sluiting nog veel van waarde had. Toch gaven deze gebroken glazen en gaten een soort van griezelige sfeer, die de verlatenheid benadrukte. Het leek wel een verhaal, waarin eerst het leven was, waarna inbraak volgt. Inbraak wanneer men niet meer leeft zegmaar. Bijvoorbeeld, als je ècht leeft ben je blij met je leven en heb je niets specifiek nodig. Wanneer je alleen maar wilt hebben, en dus niet meer bezig bent ècht te leven, ga je stelen.
Wat wij wel erg raar vonden, aangezien het park de enigste is die eigenlijk educatief is op spelende wijze. En daarnaast ook het enigste park die zich met het verkeer bezig hield en kinderen daarin op een super leuke manier in betrekt. Daarnaast zou het park voor de vluchtelingen in Nederland een goed park zijn geweest om ze de verkeersregels te laten leren. Jammer genoeg is er geen redden meer aan het park, tenzij iemand het over wilt nemen...
Voordat wij gingen filmen hadden we al bedacht hoe wij iets wilden laten zien. Èèn voor èèn filmden we elkaar en de omgeving. We wilden deze beelden later in elkaar laten overvloeien, zodat ervaring met omgeving werd gemixt. Het monteren duurde een halve middag, maar het resultaat was zoals we graag zagen. Renee nam voornamelijk het monteren op zich, waarbij ik naast haar zat en haar hielp bij de struggles van het leven, lees: de problemen die zij tegenkwam. Uiteindelijk konden er nog elementen worden aangepast die nog niet helemaal perfect waren, na het herzien van de video.