De schilderwerken waren verspreid over twee locaties. De een het Groninger Museum en op het Minerva aan de Praedinius singel. Opvallend aan deze serie werken van wel en niet tot een groep behorende kunstenaars, was dat de werken immens groot waren. Zij waren allen minimaal de grootte van de schilder zelf. Dit had een sterke werking op gasten en op mijzelf. Je nam makkelijker afstand van de werken en ging gemakkelijker met je neus er bovenop zitten om te zien hoe het precies gemaakt was. Werken waren kleurrijk (of juist uitermate duister). Er waren diverse series te zien, toch hadden ze allemaal wat met elkaar te maken. Het mooiste vond ik dat men in de schilderijen het thema op zichzelf baseerde of op de maatschappij. Er waren veel ‘’zelfportretten’’ te zien. Hoewel je hier goed je best voor moest doen om bepaalde werken daadwerkelijk als zelfportret te zien. Anderzijds waren er ook veel schilderijen die hier en daar symbolen gebruikten om hun kijk op iets te verduidelijken. Zo was in het volgende werk een swastika zichtbaar, maar ook diagonale lijnen, die naar de joden verwijzen. Deze lijnen werden namelijk ook gebruikt in de constructie van het Joods museum in Berlijn. Verder was er een werk waarin het communisme werd afgebeeld. Waarschijnlijk diens perfecte samenleving. Al met al waren werken erg kleurrijk. Op thema’s werden werken bij elkaar gehangen. Er was slim nagedacht om in de centrale zaal, die ook het grootste is, de grootste werken te hangen. Het grootste werk, waar naakte mensen hangen, geïnspireerd door hangende varkens (Slager), was erg overspoelend. Je moest veel afstand nemen om het geheel te zien en wanneer je dichtbij stond was het een abstract werk geworden. Deze centrale hal bevatte schilderijen van naakten. Vaak kwam er veel bloed aan te pas. De nieuwe wilden vond ik erg interessant. Het speelde zich in diverse delen van Duitsland af en toch hebben de werken een soort gezamenlijke stijl. Vooral dat het grote werken waren, maakte interessant. De werken kwamen voor mij als bijna religieus belangrijk over. Dat er achter de werken een diepere psychische verklaring ligt. Iets dat je pas merkt, wanneer je voor het werk hebt gestaan. De werken waren trouwens niet allemaal museum eigendommen. Er waren hier en daar schilderijen in bruikleen genomen van privé liefhebbers. Dat gaf nog een extra laag, omdat het een soort erfstuk wordt en omdat een familie gehecht raakt aan het schilderij. Zij accepteren het werk, daarom hangen zij het op in hun huis en laten zij hun kinderen hiermee opgroeien. Die krijgen hier terwijl ze opgroeien ook een band mee. Iedereen een andere, want de schilderijen stralen geen directe betekenis uit. Ook ik merkte dat. Dat maakte deze tentoonstelling erg bijzonder en raadselachtig. Verder werd er van deze ‘’Nieuwe Wilden’’ een boek over de groep verkocht. Bijna al de werken die in dit boek stonden waren in het Groninger museum te zien, dat vond ik erg indrukwekkend. Dat al deze werken bij elkaar konden komen. Alsof ze compleet waren. Een zekere aanrader voor de mens die bereid is om zijn geest open te stellen.
0 Reacties
|
AuteurCulturele activiteiten Archieven
Juni 2016
Categorieën
Alles
|