Op een ochtend toen ik redelijk laat uit bed kwam en ik tijdens het ontbijt met mijn moeder naar koffietijd keek werd ik gefascineerd door het bezoek van Hadewych. Het geen dat mij het meeste aansprak was de wijze waarop zij uitermate poëtisch woorden en zinnen formuleert. Sterker nog, het zorgde er voor dat ik op het puntje van mijn stoel zat te luisteren. Het was daarnaast ook mijn geluk, dat zij hun kijkers mededeelden dat er kaartjes voor ‘’De Storm’’ op de website te winnen vallen. Ik zei tegen mijn moeder: ‘’Laat ik hier maar eens aan mee doen.’’ En opende de laptop. Ik had geen idee dat ik kans van slagen had. Toevallig had ik geen afspraken op de genoemde datum en begon ik met het schrijven van mijn motivatie achter het winnen van deze prijs.
Ik schreef een stukje over mijn jeugd en hoe ik cultureel ben opgevoed door mijn ouders en zo in het hele circuit en de fascinatie voor kunst en cultuur kwam. Met name de kunst en de grootsheid, het sublieme van het leven. Hoe ik ’sochtends op de televisie het verhaal van Hadewych had gehoord en ik super gefascineerd was door de vertelwijze. Dat ik het geweldig zou vinden dit in het echt mee te mogen maken.
Vervolgens verstuurde ik het formulier en vervolgde mijn dag. Ongeveer tien uren later kreeg ik een mailtje met daarin de boodschap dat ik de kaartjes had gewonnen. Mijn naam stond op de lijst en natuurlijk werd een mooie feedback verwacht over het avontuur. Laten ze dan precies op het goede adres zijn bij mij! Vanuit de academie kunst leren wij hoe we naar culturele bezigheden zoals theather en voorstellingen moeten kijken. Bij iedere activiteit moeten we een verslag soortgelijk als deze maken. Met dit in mijn achterhoofd en het idee dat de redactie van koffietijd niet zou verwachten dat er überhaupt iets terug zou worden gestuurd begon ik zelfs al vóór de voorstelling met het typen van het verslag.
Een vriendin uit Nijmegen vroeg ik mee te gaan met mij. Eindhoven was maar een uurtje vanaf Nijmegen. We grapten erover dat wij de enige jeugd zouden kunnen zijn en dat het nieuws dan zou filmen voor de voorstelling. Dat zij ons dan zouden filmen en de kijkers zouden voorliegen dat er veel jeugd aanwezig was. Daar konden we wel over lachen. Ze vond het daarnaast geweldig om mee te gaan. Hoewel ze niet zo’n dromerig persoon is als ik, heeft ze wel een grote fascinatie naar het leven en de liefde. Ik ben benieuwd wat we te zien krijgen. Op het moment zit ik op twee van de drie uur durende treinreis. Ik was het eerste uur al bijna in slaap gevallen, dus zette ik mijzelf eraan toe om actief bezig te zijn (Dit werkt zover).
Eenmaal aangekomen werd ik omringd door de mooie kleuren die het muziekgebouw belichtten. Het was een beetje schemerig en niet zo duidelijk waar we langs moesten lopen, dus volgenden we een groepje vrouwen. We bleken uiteindelijk in de verkeerde vleugel te zitten en werden door een tussenweg weer naar de juiste vleugel geleid.
Er was veel publiek boven de zestig jaar, wat ik al had gedacht. De zaal had een minimalistische uitstraling die niet afleidde van het podium. Op het podium stonden twee rijen stoelen, die voor het koor zou zijn en een aparte stoel voor Hadewych en de dirigent.
Het stuk begon met enkele opera stukken. Hadewych zat dan op een stoel op het podium toe te kijken. Daarna vertelde zijn, zoals men op school vaak ook doet, wat men kan verwachten van de avond. Zij had een eigen vertelwijze die acteren en overtuigend overkomen nauw bij elkaar houd. In het begin kwam alles zeer overtuigend over, maar op een gegeven moment zag je al snel dat het een act was. Ondanks dat was wat zij allemaal vertelde erg interessant. Haar unieke vertelwijze en duidelijke, rustige stem pakte het publiek helemaal in. Tussen de verhaaltjes door speelde het Nederlands kamerkoor de bijpassende liederen.
Hoewel het podium zeer minimalistisch was, gebeurde er toch genoeg om niet verveeld te raken. Zo kwam Hadewych in het midden van het stuk op het podium met een andere jurk en was er tussen Hadewych en het koor interactie te zien. Het koor zong loei zuiver en kon mij goed meenemen in fascinatie naar de technieken die zij beheersen om de noten te kunnen halen. Wat ik het mooiste vond aan de voorstelling waren de stukken waarin Hadewych verslag deed. De zinnen die zij bij koffietijd had verteld kwamen tot hun waarde in de theater opzetting. Zij had het veel over het leven en voornamelijk over haar man. Het gedeelte waarin zij in het donker het podium op komt lopen met een lamp sprak mij het meeste aan. Ze vertelde over hoe zij in de nacht een uurtje wakker lag en zich dan besefte dat zij het centrale middelpunt van haar leven was in deze oneindig grote ruimte. Hoe zij iedere ochtend wanneer haar man vroeg of ze goed had geslapen blind antwoorde met een: ‘’Ja, heerlijk.’’ Dat zij geen idee had waarom zij dit zei.
Het einde kwam nogal abrupt en was niet zozeer duidelijk voor het publiek. Het was namelijk zo dat men een audiofragment afspeelde waarin het citaat werd verteld waar de storm om draaide: ‘’We are such stuff as dreams are made on’’ – William Shakespeare
De lichten gingen tijdens dit citaat uit. Er was een dodelijke stilte. Toen gingen de lichten aan en bogen de spelers. Vanaf dat moment was het duidelijk dat dit het einde was. We gaven ze een staande ovatie. Ze kwamen twee keren terug om weer te buigen. Het was een mooie ervaring.